ÖZET

Sonuç:

Üreteroskopik litotripsi sonrası üreteral stent konulması ciddi derecede üreter darlığı saptanan ve litotripsi sırasında üreter hasarı gelişen olgular dışında zorunlu değildir. Bu yaklaşım, maliyeti de azaltmaktadır.

Bulgular:

Olguların 121’i erkek, 40’ı kadındı. Ortalama yaş 37,4±16,2 idi. Üreter taşlarının 84’ü sağda, 71’i solda ve 6’sı iki taraflı idi, toplam 167 üreteroskopi yapıldı. Bunların da 86’sı alt, 67’si orta ve 14’ü üst bölüm taşı idi. Olguların 64’ünde taşın proksimalindeki üriner sistemde dilatasyon mevcuttu. Altmış üç olguda üreter taşının toplam boyutu 10 mm veya üzerinde idi. Olguların 22’sine üreteroskopide darlık görülmesine veya litotripside üreterde travma gelişmesine bağlı olarak üreteral stent yerleştirildi. Yüz kırk beş olguda üreteral stent kullanılmasına gerek görülmedi. Üreteroskopik pnömotik litotripsiden bir gün sonra yapılan direk üriner sistem grafisi ile taşsızlık veya klinik önemsiz taş parçası kalma oranı, 15 gün ve üç ay sonra yapılan ultrasonografi ile de üst üriner sistem dilatasyonu kontrol edildi. Üreteroskopik pnömotik litotripsi uygulanan ve işlem sırasında üreterde darlık saptanmayan, üreter hasarı gelişmeyen, bu yüzden de üreteral stent uygulanmasına gerek görülmeyen olguların yalnızca 3 tanesine işlem sonrası ciddi ağrı ve dilatasyonda gerileme olmaması nedeniyle üreteral stent konulmak zorunda kalındı.

Gereç ve Yöntem:

Kliniğimizde 2004-2007 yılları arasında, üreter taşı nedeniyle üreteroskopik pnömotik litotripsi uygulanan 161 hasta, taşlarının konumu ve büyüklüğü, müdahale öncesi ve sonrası üreteral ve pelvikaliektazi derecesi, üreteral stent konulma durumu ve sonuçlar açısından incelendi.

Amaç:

Kliniğimizde üreter taşı nedeniyle yaptığımız üreteroskopik litotripsi işlemlerinin sonuçlarını incelemek ve ameliyat sırasında üreteral stent yerleştirmenin gerekliliğini tartışmak.